Καλοκαιρινές διακοπές και σχετική αποστασιοποίηση από την πίεση της καθημερινότητας, με σταθερό όμως το ενδιαφέρον και την προσοχή στις εξελίξεις εντός και εκτός χώρας. Σε μόνιμη κατάστασης αναμονής αλλά και συμμετοχής στις αντιπαραθέσεις, του χθες με το αύριο, του παλιού με το καινούριο, το κατεστειμένου με την αλλαγή, του κεκτειμένου με την δημιουργία, του μόνιμου με την προοπτική και της ακινησίας με την πρόοδο.

Πριν μερικές μέρες λοιπόν υπήρχε στον προσωπικό FB-τοίχο υπουργού της κυβέρνησης η παρότρυνση «ιδεολογικού» του φίλου ότι είναι πλέον αναγκαίο να προχωρήσει στην ακύρωση, κατάργηση και οριστική απομάκρυνση της μεταλλευτικής επένδυσης στη Χαλκιδική. Σαν μοναδικό λόγο επικαλείται το γεγονός ότι μετά την υποχώρηση της κυβέρνηση στο θέμα της συμφωνίας με την ευρωζώνη, που έπληξε καίρια τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, η εξέλιξη αυτή πρέπει απαραίτητα να αντισταθμισθεί από απόφαση που να δείχνει ότι τηρείται μια άλλη κεντρική προεκλογική εξαγγελία, όπως είναι αυτή της εξόρυξης των πολυμεταλλικών κοιτασμάτων Χαλκιδικής, με κύρια φυσικά αναφορά στις Σκουριές. Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός, που όπως φάνηκε ζει στην άλλη άκρη της χώρας, ζητάει από τον υπουργό να συμβάλλει στην απόλυση 1.500 και πλέον εργαζομένων και σε ότι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα καθίζηση της εθνικής οικονομίας. Να καταρρεύσουν δηλαδή υφιστάμενες κοινωνικές δομές και να καταστραφεί ή Ελλάδα για να σωθεί το πολιτικό προφίλ κομμάτων και κυβέρνησης. Είναι λοιπόν δυνατόν μια χώρα να έχει μέλλον με τέτοια «μυαλά» και αυτή τη νοοτροπία? Με ποια εφόδια και σε ποιά οικονομική βάση και ποιες κοινωνικές αξίες? Μήπως και σε αυτό φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι?

Σε ότι αφορά τώρα στην ουσία του θέματος, με μια απλή, περισσσότερο συστημική προσέγγιση θα μπορούσε κάποιος εύκολα να διαπιστώσει ότι το παραγωγικό εισόδημα είναι σε θέση να μετατρέψει τη σημερινή φορολογική ανισότητα σε μαθηματική εξίσωση. Να δημιουργήσει δηλαδή φορολογικό ισοσκελισμό και πλεόνασμα, και να λύσει έτσι την οικονομική κρίση. Για παράδειγμα από τις μισθολογικές δαπάνες που λογίζονται στο δημόσιο, επιστρέφεται περίπου στο κράτος, μέσα από πληρωμές άμεσων και έμμεσων φόρων, στην καλύτερη περίπτωση το 50%. ‘Ετσι τα κρατικά έσοδα από την πλευρά αυτή τείνουν διαρκώς μειούμενα.

Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι στην παραγωγή, όπως αυτοί που δουλεύουν στα μεταλλεία Χαλκιδικής, για κάθε 100 ευρώ παραγωγικό εισόδημα πληρώνουν τουλάχιστον 50 ευρώ σε φόρους. Στην περίπτωση τους το ποσό αυτό προστίθεται και εμπλουτίζει τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάθε εργαζόμενος δηλαδή που αμοίβεται αποκλειστικά από την παραγωγική οικονομία, με ότι αυτό συνεπάγεται, συνεισφέρει με την φορολογία του στο όποιο έλλειμμα του κράτους.. Και βέβαια με τον τρόπο αυτό εξυγιαινεται το ταμείο του κράτους, και διευκολύνεται και διασφαλίζεται η δημόσια λειτουργία του που προφανώς είναι απαραίτητη για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στη περίθαλψη, παιδεία και τις άλλες κοινωφελείς υποδομές. Και σε αυτή τη θετική διαπίστωση θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί και ο εταιρικός φόρος που προκύπτει για παράδειγμα από την μεταλλευτική παραγωγή.

Δεν τίθεται συνεπώς θέμα αμφισβήτησης για την συμβολή παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου στην εθνική οικονομία.

Σε ότι αφορά στην περιβαλλοντική διάσταση καλούνται και προκαλούνται όλοι σε ανοιχτό, διαφανή και δημόσιο διάλογο με όλες τις παράμετρους και δείκτες πάνω στο τραπέζι. Χωρίς οποιουσδήποτε περιορισμους στην επιλογή των επιστημόνων και της ατζέντας. Να τελειώσουν επιτέλους οι προπαγανδιστικές μεθοδεύσεις και κιδυνολογικές αναφορές. Τους ανακριβείς και συχνά ψευδείς ισχυρισμούς να διαδεχθούν η επίστημονική τεκμηρίωση και αλήθεια. Υφαίνονται, όλο αυτό το διάστημα σε βάρος του κοινού συμφέροντος, καταστροφικά σενάρια που βρίσκουν έδαφος και σπέρνουν τον φόβο στον έτσι και αλλιώς ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό.

Άλλο αλήθεια και άλλο πραγματικότητα. Την αλήθεια πολύ δύσκολα την αλλαζεις ενώ την πραγματικότητα την προσαρμοζεις και την πλαθεις όπως θέλεις, ανάλογα με τις προτιμήσεις σου.

Και κάτι ακόμα,στην χώρα αυτή υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που υπηρετούν και συντηρούν το κατεστειμενο και πολλοί λίγοι που προκαλούν και αναζητούν την ανατρεπτικοτητα με ορθανοιχτο το βλέμμα στο μέλλον.